مدت هزار روز است که هفت دانشمند و فعال محیط زیست و حقوق حیوانات در زندان های ایران بسر میبرند. دانشمندان موردنظر عبارتند از: خانم ها نیلوفر بیانی، سپیده کاشانی، آقای هومن جوکار، مراد طاهباز، آقای طاهر قدیریان، امیرحسین خالقی، و سام رجبی . حال برای ما این پرسش مطرح است که، چرا دانشمندان به جای کار برای محیط زیست باید در زندان بسر برند؟
مشخص است که رژیم جمهوری اسلامی اگر منافعش تامین نشود، هیچ گونه احترامی برای مردم ایران قائل نمی شود. این مسئله به وضوح بیانگر این است که رژیم ایران نه تنها محیط بانان را در بازداشت دارد، بلکه هزاران نفر دیگر را که برای آزادی، دموکراسی و حقوق بشر حرکت کرده اند را هم در بازداشت پشت میله های زندان مبحوس کرده است. این زنان و مردان زندانی بشدت از شرایط غیرانسانی زندان رنج می برند. افزون بر این، اپیدمی ویروس کرونا هم در زندانهای ایران بشدت شیوع نموده و زندانیان سیاسی را که با آزادی موقتشان مخالفت شده، در معرض خطر جدی زندگی قرار داده است. یک نمونه بارز از این زندانیان محیط زیستی، سام رجبی است که به ویروس کرونا مبتلا شده است. اکنون سیاست جدید رژیم ایران انتقال زندانیان سیاسی به زندانهای دیگر است تا فضای بیشتری برای زندانیان فراهم شود. از اعدام ها همچنان به عنوان سیاست ایجاد ترس و وحشت استفاده می شود و انتقام جویی ها همچنان ادامه دارد. سازمان عفو بین الملل می نویسد: ” طرفداران محیط زیست در معرض مجازات اعدام” ، به این معنی که اتهامات وارده به آنان بعنوان جاسوسی نامیده شده و این امر منجر به صدور حکم اعدام بر علیه آنها می شود.
پرسش این است که جامعه جهانی در برابر این رویکرد رژیم ایران چه می کند؟
وقت آن است که سیاست های این رژیم تحمل نشود، بلکه محکوم گردد. انسانهائی که برای خودشان یک زندگی بهتر و یک محیط زیست پاکیزه تر می خواهند وبرای آن فعالیت می کنند در امنیت قرار ندارند. مهم این است که انجمن ها و سازمان های زیست محیطی برای آزادی این دانشمندان بی گناه ایستادگی و حرکت کنند.با احترام فراواناز سوی فوروم دمکراتیک ایرانیان آلمان/ماینزبهروز اسدی
